Ona sarılmak ve koala gibi yaşamak istiyorum. Ancak bu şekilde mutlu olabilirim. Eski sevgilisiyle aynı ortamda olmak istememiş ve ona haber vermeden yanından ayrılmıştım. Biliyorum çok çocukça bir şeydi. Belki yapmamalıydım. Sonradan aslında onu eski sevgilisiyle başbaşa bıraktığımı anladım. Biraz pişman olmuştum yaptıklarıma. Sonuçta yakışıklı ve zeki bir erkek arkadaşım var. Oysa ben sürekli trip atıyorum, kıskanıyorum, sorun çıkarıyorum; tipik bir Türk kızı davranışları sergilediğimi farkettim. Kendimi de affettirmek istiyorum. Bir daha böylesini nerede bulurum? Aklımı başıma toplamalıyım, saçma salak hareketlerde bulunmamalıyım.
Öte yandan ailem duysa ne der? Biz seni üniversiteye yolladık, koca bulmaya değil. Kesin annem buna benzer şeyler söyler ya da şöyle: baban duyarsa okuldan alır, karışmam. Bir yandan ailem duyacak diye korkuyorum. Ben lise son sınıfta okurken bana annemin uzaktan tanıdıkları bir ailenin oğlundan evlenme teklifi gelmişti. Bu kadar çileyi çekeceğime evlenip oluk çocuğa mı karışsaydım. Evimin kadını mı olsaydım. Çocuk mühendismiş, bir evin bir oğluymuş. Annem bana sordu ben de okumak istiyorum dedim. Hani ben evet desem annem beni evlendirmeye o kadar meraklı ki. Lise bitse önce nişan sonra düğün olur. Annem de biraz eski zihniyettir. Belki evde başına kalmamdan korkuyordur. Hani bazı kızların kısmeti açık olurmuş ya benimde öyleydi. Mesela şehirlerarası otobüste bir teyzenin yanına oturmuştum. Teyze beni oğluna o kadar çok beğendi ki telefonumu adresimi falan istedi. Vermedim tabi. Biraz güleç ve safça bir görünüşüm var. Sonuçta kimse kurnaz bir gelin istemez.
Kendimi ona affettirmek istiyorum. Son günlerde biraz fazla üstüne gittim. Ona mesaj atmaya yüzüm yok. Ama o bana mesaj atıyor, iyi misin diye. İyiyim, süperim diyorum. Bir de böyle bir şey var. Ben kaçtıkça o kovalıyor. Ben üstüne düştükçe o kaçıyor. Belki özür dilemeliyim. Yeniden buluşmalıyız. Koala misali ona yapışmak istiyorum. Onsuz bir hayat düşünemiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder