Analatabilsem Anlatırdım

Ben daha yazıma nasıl başlayacağımı düşünürken, yaşam geçmiş oluyor.
Kahramanı olmayan bir dünyada yaşadığıma inanmalıyım.  Kurtarılmayı beklememeliyim daha fazla.
Bir şey olsun istiyorum, kapı çalsın mesela. İnsan bu bekliyor işte, bir mesajı, bir selamı, sıradaki şarkıyı.
Hiçbir şey yapmıyorum. Aptalca yaşıyorum. Daha düzgün nasıl yaşanır bilmiyorum, öğrenemedim bir türlü. Sıradan basit yaşantıma bir onu sığdıramadım, istemedi. Belki bu sıradanlıktan, basitlikten, sadelikten korktu, bilemiyorum. Artık onu düşünmüyorum. İstiyorum ki özlesin beni, hiç olmadık zamanlarda onun aklına geleyim.
Karşı tarafa sevginizi inandırmak ve karşılık bulmak adına elinizden gelen her şeyi yaptıktan sonra, geriye bir şey kalmıyor. Yapacak bir şey yok, bir sigara yakmaktan başka.
Dünya değişiyor, ben yerimde sayıyorum, yerimde saydığım sürece kaybediyorum.
Kitap okumalıyım. Bu şartlar altında kitap okuyamıyorum. Zor şartlar altındayım. Gerçeklerden uzaktayım. İnsanın ağrlığına hiçbir şey dayanamıyor, kitap bile.
İnsan sürekli kitap okuyamaz, müzik dinleyemez, televizyon izleyemez, konuşamaz, yazamaz.
Sürekli aynı şeyleri yapmaktan sıkılmayanlara hayranım. Oysa ben her şeyi yarım bırakıyorum. Kütüphanem yarım bıraktığım kitaplarla dolu. Baştan sona izleyemediğim filmler, diziler öyle çok.
Bana bağlı olmayan şeyleri ne kadar ciddiye alıyorum, aşk gibi, ölüm gibi, yaşamak gibi. İnsan kafası bazı şeyleri anlamak için yetersiz kalıyor.
Mutluluk kadar kolay açıklanmıyor mutsuzluk.
Anlatabilsem anlatırdım. Anlatılmıyor.