Hayatlarımız Farklı Yalnızlığımız Aynı

İnsan kendini değiştirse bile kaderini değiştiremiyor. Galiba yalnızlık benim alnıma yazılmış. Ne kadar başarılı, çalışkan, dürüst, yakışıklı veya güzel olsanız da bunlar mutlu olmak için yeterli değil. Hatta  mükemmel özelliklerin tümü sizde olsa diyelim işte sırf bu yüzden insan yalnız kalırdı. Çünkü kimseye ihtiyaç duymazdınız.   Ben mükemmel değilim. Bir erkeğe ihtiyacım var. Bunu çok açık yazıyorum çünkü gerçek. Bunu kızlar pek itiraf etmez, bir zaaflık olarak görürler. Evet, yakışıklı erkeklere zaafım var bu da bugünün ikinci itirafı olsun.
Ama yanlış anlaşılmasın hayatımda bir erkeği sevdim. Onun beni sevdiğinden asla emin  olamadım. Derler ki dünya bir imtihan yeridir. İşte benim de sınavım bu galiba. Başkasını sevemiyorum ondan vazgeçemiyorum da. Sonumuz ne olacak hiç bilemiyorum.
Her şey yolunda gidiyordu, yalan hiçbir şey yolunda gitmiyordu. Ben her şey yolundaymış gibi davranıyordum. Muhtemelen o da benden vazgeçemiyordu. çünkü çevresinde güzel kızlar vardı. Bir işi, parası, arabası vardı üstelik uzun boylu ve yakışıklıydı. Yani kızların istediği her şey onda vardı.
Bunun farkındaydı. Belki bu yüzden bana davranışları eskisinden daha farklı, daha mesafeli, daha havalı geliyordu.
Oysa tanıştığımızda ikimizde parasız üniversite öğrencileriydik. Gerçekten cebimizdeki 1 lirayı bölüşürdük. Bir kere ikimizde okuldan çıkmıştık. Babam ertesi gün bana para gönderecekti. Yanımda hiç para yoktu. Onun babası yoktu. Burs alıyordu iki, üç yerden. Sanırım o da burslarını henüz almamıştı. Cebinde 1 lira varmış. O zaman çay 50 kuruştu. O son 1 lirayla oturup iki çay içmiştik, Beyazıt'da bir kafede.
Bizim böyle anılarımız çoktur. Bir keresinde ben Eskişehir'e teyzeme gidiyorum, trenle. Benim hayırsız da geldi o da Eskişehirli. Annemi göreyim dedi. Aslında teyzemlere gitmek pek aklımda yoktu. Ama teyzemin bir kızı vardı. Kuzenimi çok severdim. Tek çocuk olduğu için kardeş gibi büyüdük. Baktım bu Eskişehir'e gidiyor. Ya bende teyzeme gidecektim, dedim. Takıldım buna. Ben otobüs yolculuklarını severim. O ise tren yolculuklarını. Bindik trene. Teyzem babama haber veriyor. Aslında babamlar Ankara'da yaşıyorlar. Babamın işi düşüyor ya da beni görmek için geliyor tam bilemiyorum yani. Babam da bana çok düşkündür. Neyse biz trenden el ele sarmaş dolaş benimkiyle iniyoruz. Tabi benim babamdan haberim yok, teyzem de bir şey söylemedi. Ben miyop olduğum için uzağı göremiyorum. Meğer uzaktan babam geliyormuş. Resimlerden benim hayırsız babamı tanıyor. Baban uzun biri mi? diye soruyor. Evet, babam çok uzundur diyebiliyorum. Babam tam karşıdan bize doğru geliyor. Yavaşça elimi bırakıyor. İstersen ben kaybolayım, diyor. Babam kabak gibi seni de gördü yanımda kal, diyorum. Babama koşuyorum, sarılıyorum falan. Salağa yatıyorum. Babama üniversiteden arkadaşım diyebiliyorum. Babam o gün ilk defa beni bir erkekle görüyor. Tam on sekiz yaşındayım. Babamın nasıl davranacağını tahmin bile edemedim. Bana kızabilirdi çünkü. Ama babam beni şaşırtan bir şey yaptı. Benimkiyle tanıştı. Hatta tokalaştılar bile. Bölümünü falan sordu. Muhtemelen orada ayak üstü babamın gözüne girmeyi başardı. Ya da artık benim büyüdüğümü babam kabul etti. Bana hiçbir şey demedi. Gerçi sonradan annemi başının etini yemiş. Ben onu okumaya gönderdim, koca bulmaya değil, gibisinden anneme söylenip durmuş.
Yine ilk tanıştığımız dönemde annesi beni merak ediyor. O da benim bir resmimi annesine veriyor. Ben de fotojenik değilim. Fotoğraflarda bir çirkin çıkıyorum anlatamam size. Annesi de konu komşuya benim fotomu gösteriyor. Herkes annesine bu kız senin oğluna yakışmıyor, demesin mi? Tam komedi ya. Neyse sonra annesiyle beni tanıştırdı da çirkin olmadığımı kadıncağız gördü. Aslında annesiyle tanıştığım günü ayrıca yazarım. Onun da bir hikayesi var çünkü.

Belki de birbirimizi değil anılarımızı bırakamıyorduk, geçmişimizi bırakamıyorduk.
Konuşmamız lazım, diyerek beni aradı? Ertesi gün buluşacağız ama ne diyecek lan bu bana, diye diye uyku girmiyor gözüme. İyimser yanım "evlenme teklif" edecek diyor. Kötümser yanım "ayrılmak isteyecek" diyor. E bir de benim hayırsız ikizler burcu. Sabah ayrılmak isteyip akşama evlenme teklifi yapabilir. Böyle de dengesiz bir kişilik.
Buluşuyoruz. Bir yerde oturalım, diyor. Allah'ım meraktan çatlayacağım. Ne içersin, diyor. Kahve diyorum sek olsun. Ben gidiyorum, diyor. Nereye, diye soruyorum. Samsun'a diyor. Öylece kalakalıyorum. Çünkü İstanbul'da kalma sebebimdi o benim. Yoksa bu şehirde mutlu değildim. Biz Anadolu çocuğuyuz, çocukluğum küçük şehirlerde Anadolu'da geçti. İstanbul bana fazla büyük geldi. Hiç alışamadım. Ve şimdi İstanbul'da sevdiğim tek şey de gidiyor.
İyi bir teklif almış. Geleceğimiz için bunu yapması gerekiyormuş. O da İstanbul'u sevmiyormuş. Falan filan. Bir şey diyemedim. Ne diyebilirdim ki. O an aklıma gelen tek şey Samsun'un kızları güzel midir? sorusu oldu. Ya çok güzel kızlar varsa orada ve beni unutursa. Beynimin içinde bin tilki dolaşıyor şimdi.
Gülümsüyorum, ona destek vermem gerek. Arıza çıkarmıyorum. Arıza çıkarmayalım, alttan alalım derken bu ilişki de kazık bana fena halde girecek ya, bakalım.
Hemen gidiyormuş. İçimden defol git demek geliyor ama bir şey diyemiyorum. İşte yine belirsiz bir durumla karşı karşıyayız. Bu belirsizliklerden nefret ediyorum. Kim bilir birbirimizi nasıl göreceğiz? O başka bir yerde ben başka bir yerde. Onun ailesi başka bir yerde, benim ailem başka bir yerde. Nasıl buluşacağız? Hiçbir fikrim yok.  Ben de takıldım kaldım ona.

Yine yalnızlık, yine mutsuzluk. Kaderim mi lan bu benim?
Hayırlısı be gülüm, demekten başka elimden bir şey gelmiyor.