Evlenmezse Ölecek Hastalığı

İçimde bir sıkıntı vardı. Belki de evlenme yaşı gelip evlenemeyen kızlarda görülen bir tür sıkıntı idi. Annem babam doktora götürse muhtemelen bu kızı evlendirin hiçbir şeyi kalmaz, diyecekti. Evet, evlenemezse ölecek hastalığına yakalanmıştım. Hazır bir koca bulmuşken böyle bir fırsat yakalamışken kaçırmak istemiyordum açıkçası. Dal gibi delikanlı, ben evlenmezsem başkası evlenecek.  Çünkü herkes bir gün evlenir, evlenmem diyenler bile!

Benim hayırsızla hazır aramız düzelmişken evlilik için hazır olduğumu düşünüyordum. Bir taraftan da evliliği çok merak ediyordum. Zaten insanın başına ne gelirse ya meraktan ya taraktan gelirmiş. Sahi nasıl bir şey lan evlilik? Sevdiğinle aynı evde yaşamak, aynı yatakta uyanmak, tuvalet kavgası yapmak, ne yiyeceğimizi düşünmek, faturaları ödemek, en az üç çocuk yapmak. Bu adamla evleneyim bir düzine bile yaparım.
Bir yandan sakin olmalıyım. Ortalıkta koca sıkıntısı varken benim hayırsızı korkutup kaçırmak istemiyorum. Onun yanına feminist ayaklarına yatıyorum. Aman evlilik o kadar da önemli değil, diyorum evlilikten söz açılınca. Alt tarafı bir imza yaeee, diyorum ağzımı burnumu ekşiterek sanki evlilikten tiksiniyormuşum gibi yapıyorum. Aslında bir yüzük çıkarsa vallahi çocuğun boynuna atlayacağım. Yok Türk kızı nazlı olurmuş da bilmem ne, siktirsinler. Yok öyle bir şey! Kendimden değil arkadaşlarımdan da biliyorum. Hepimiz evlenme meraklısıyız içten içe. Çünkü öyle programlandık.

İstediğim yere gidebilirim, istediğimi yapabilirim, istediğim gibi yaşayabilirim, istediğim gibi biri olabilirim. Ama hayır ait olduğum yer onun yanı. Onun yanına uyum sağlayabiliyorum.
Bilmiyorum hissettiklerimin ne kadar farkında.
Mühim değil.
Beklerim.