Bu Şehirden Nefret Ediyorum

Buraya anlamsız sözler yazmak istiyorum artık. Anlaşılmaya çalışmaktan bıktım. Saçmalamak istiyorum. Saçma şeyleri seviyorum. Kendimi çok saçma buluyorum. Nefret ettiğim bir şehirde yaşıyorum. Başka insanların yanında susuyorum ne kadar saçma biri olduğumu anlamasınlar diye.
Yaşamak için çıldırıyorum, beni görmüyorlar bile. Yaşama tutunmak istiyorum. Tutunacak bir şey bulamıyorum ve bir dağın yamacından aşağıya doğru sanki kayıyorum. Yer çekimine karşı koyamıyorum. Dibe doğru gidiyorum.
Anlamsız kelimeler yazmak istiyorum. Ya da birbirinden alakasız cümleleri bir araya getirmek istiyorum: Küçükken en sevdiğim şey patates kızartmasıydı hiç büyümediğim için halen en sevdiğim şey patates kızartması. Zürafaların ses telleri yoktur. Hayvan belgeselleri izlerken çok şey öğreniyorsun. Bir kanal sürekli böceklerin çiftleşmesini gösteriyor. Bir erkek böcek çiftleştikten sonra dişisini öldürüyor. Bu böceği biraz bazı insanlara benzetiyorum ya da bazı insanlar dişisini öldüren böceklere benzer. İşte alakasız şeyler yazmayı seviyorum. Bir konuşmanın içinde alaksız bir şey söylediğimde bu kadın neyin kafasını yaşıyor bakışlarına o kadar alıştım ki. Artık sırf bu bakışlar için alakasız cümleler kurar oldum.
Annem arıyor biraz sitem ediyor, biraz kızıyor. Sanırım annem bana 32 yıldır kızıyor.
Anlaşılmak istemiyorsam anlamlı cümle kurmanın ne gereği var. Şimdi durup dururken insanları hayran bırakacak cümleler kurmak için beynimi niye  yorayım. Zaten yorgun bir beynim var. Bu yüzden sürekli dalgınım ve unutkanım.
Çocukken çok kitap okurdum. Arkadaşlarım edebiyattan ve kitaplardan hoşlanmazlardı. Onlara benzemeye çalışırdım. Erkekler hakkında kız arkadaşlarımın az çok bir fikri vardı. Benimse bu konu hakkında hatta cinsellik hakkında hiçbir fikrim yoktu. Bu durumuma çok üzülürdüm ama düzeltmek için de hiçbir şey yapmazdım.
O günden bu yana hiç büyümediğim için ne bir erkeği elde etmesini biliyorum ne de elde tutmasını.